Blogs
Het is ‘s avonds laat als ik een appje ontvang van mijn beste schoolvriendin van vroeger. Ze woont tegenwoordig in Sydney en vertelt me dat haar vader op sterven ligt. In Nederland. Hoe hartverscheurend is het om je op zo’n moment aan de andere kant van de wereld te bevinden! Haar vlucht naar Nederland is geboekt, maar ze vreest dat het te laat zal zijn.
Haar vader lijdt aan dementie en Parkinson en is - na een ongelukkige val en heupoperatie - in een delier terecht gekomen. Omdat hij nu zo hard achteruit gaat, besluit ze hem via Skype te bellen. Wetende dat dat waarschijnlijk het afscheid zal zijn. Gedurende ruim een uur praat ze tegen hem, haalt gezamenlijke herinneringen op aan vroeger en vertelt hem hoeveel ze van hem houdt...Hij is zeer verward en kan nauwelijks spreken, maar hij kijkt haar aan en ze heeft het gevoel dat hij haar herkent, het begrijpt.
Rond dezelfde tijd stem ik me vanuit Nederland af op de energie van haar vader om, ter verlichting, healing te sturen. En dan gebeurt er iets bijzonders...
Ik krijg een beeld van hoe hij daar in bed ligt en gekleed is in een lichtblauwe pyjama (dat bevestigt mijn vriendin later). Dat hij zijn arm wil uitstrekken om zijn vrouw te omhelzen, maar het niet zelf kan. Mijn vriendin heeft gezegd zijn hand vrij te maken zodat haar moeder deze kan vastpakken. Op het moment van de aanraking opent hij zich plotseling in een veelzeggend en emotioneel “JA!”. Dan word ik als het ware in zijn energieveld gezogen en hebben we contact. Deze zwaar zieke, verwarde, demente man die in een delier is en geen stem meer heeft, blijkt op zielsniveau helemaal onaangedaan te zijn. Hij communiceert helder, met inzicht en vooral: met heel veel liefde.
Hij laat door mijn ogen het beeld zien van zijn dochter op Skype, en hoe haar door haar man zakdoekjes worden aangereikt omdat ze zo snottert. Dat klopt, maar ook blijken de zakdoekjes een zeer betekenisvolle herinnering te zijn uit haar vader’s jeugd. Dat wordt na zijn overlijden pas duidelijk, en bij het ontdekken van dat verhaal lopen de rillingen over haar rug.
Ik voel dat haar vader pijn heeft bij zijn middenrif en longen. Dat blijkt inderdaad zo te zijn. Hij kan niet praten, maar doet dat via mij nu wel. Hij noemt zijn dochter’s koosnaam en ook de naam van zijn vrouw. Er komen beelden van voorvallen tijdens zijn ziekte. Hij zegt dat het hem spijt dat hij zijn vrouw ‘vroeg oud heeft gemaakt’ doordat ze al die jaren voor hem heeft moeten zorgen. Dat hij van haar houdt. En van zijn dochter. Hij geeft ook een liefdevolle boodschap voor zijn zoon. Dan zegt hij “Ik heb m’n leven geleefd zoals ik heb geleerd dat te doen. Ik hoop dat het goed was zo.”
Hij geeft een herinnering door aan een scheepslantaarn, zo eentje die je op kunt hangen. Ja die herinnert mijn vriendin zich wel, die hing in hun vakantiehuisje en dat vond ze altijd zo’n leuk ding.
Dan begint hij over het zeilen, zijn grote passie. Hij vertelt dat hij graag ooit de Atlantische Oceaan was overgestoken. Maar dat het er nooit van gekomen is omdat zijn vrouw het niet kon opbrengen om mee te gaan. Hij was op het water nooit bang, maar zij wel. Ook vertelt hij dat zijn dochter graag een catamaran had gewild, maar haar vader vond dat maar niks. Catamaran zeilen was geen echt zeilen!
Het blijkt allemaal waar te zijn, maar de symboliek die hij erbij doorgeeft is nog mooier. Met deze herinnering wil hij namelijk zeggen dat hij nu begrijpt dat twee mensen - vader en dochter - apart kunnen zijn, maar toch samen. Dat hij het zo moeilijk vond dat zijn dochter naar Sydney emigreerde, maar dat hij weet dat apart uiteindelijk toch samen is. En vooral: ook nu. Hij gaat dadelijk alleen op reis, die hele grote oceaan oversteken. Maar het maakt niet uit. Evenals als de catamaran, twee aparte boten die verbonden zijn, blijft de band tussen hen voor altijd bestaan. Verbonden in liefde. Of ze zich nu aan weerszijden van deze wereld bevinden, of aan weerszijden van de fysieke en geestelijke wereld. Dat maakt niets uit, en dat weet hij nu.
Ik voel zijn gemoed, de rust die er is onder de akelige hallucinaties van het delier. Het hele contact met hem bevestigt wat ik al vaker heb mogen waarnemen bij mensen met dementie of Alzheimer: op zielsniveau is er geen verwarring of angst. En op de momenten dat ze voor ons niet meer bereikbaar lijken te zijn, zijn ze alvast even ‘daar’, in die andere wereld. En kunnen we op zielsniveau wel met hen communiceren.
Hij is klaar om te gaan. Ik ervaar zelfs hoe hij al half uit zijn fysieke lichaam is. En zie hoe z’n jongensachtige glimlach steeds groter wordt. Zijn bewustzijn staat nu wagenwijd open. Terwijl ik het lichaam langzaam voel sluiten en verstijven. Zoals het moet voelen als je gaat. Ik kon mezelf ook even echt niet meer bewegen... Het voelt wonderlijk. Zo natuurlijk, totaal niet vreemd of eng. Indrukwekkend mooi en kostbaar, het moment van overgaan!
Tot slot laat hij een klok zien. Ik twijfel of deze op tien voor 3 of tien voor 4 staat. Mijn vriendin moet lachen. Haar vlucht naar Nederland vertrekt morgen om tien over 4. Hij weet dus dat ze komt. De volgende ochtend ontvang ik het bericht: haar lieve vader is die nacht vredig heengegaan. En de klok stond precies op: tien over 3. Zou het een laatste grap zijn geweest van haar vader? Om deze twee betekenisvolle tijden te laten zien met de grote wijzer in spiegelbeeld? Als een metafoor voor Down Under, waar het nacht is als het hier dag is, winter als het hier zomer is. De wereld op zijn kop?
Vader was er geen man naar die geloofde in een leven na de dood. Nu hij terug naar huis keert, en de schitterende waarheid van het leven leert kennen, kan ik me goed voorstellen dat hij er ondersteboven van is. En dat zijn wereld even, helemaal op zijn kop staat...
ellen.backtobalance@gmail.com