Blogs


Gebakjes met rode gelei

De vrouw die vandaag tegenover me zit, is al vaker geweest voor een reading, workshop of mediamieke avond. Op deze gelegenheden kwam haar overleden moeder soms al ‘even langs’ om met haar dochter te praten. Vandaag geven we - tijdens een privé consult - moeder en dochter alle ruimte om met elkaar te communiceren.

Wanneer ik me afstem op haar moeder, voel ik heel veel zachtheid en liefde. Het is opvallend, omdat moeder eerder een hele andere kant van zichzelf had laten zien. Een vrouw die, door haar eigen verleden getekend, emotioneel gezien op slot zat. En daardoor de afstand tussen haar en haar dochter moeilijk had kunnen overbruggen. Aanzien was belangrijk en liefde moest verdiend worden door prestaties, door iemand te zijn. Het gemis aan een meer vanzelfsprekende, onvoorwaardelijke liefde heeft haar dochter destijds veel verdriet gedaan. En toch voel ik nu juist die zachte, onvoorwaardelijke liefde in overvloed stromen.

Nu is dat op zich niet eens zo vreemd. Immers, in de spirituele wereld krijgen onze overleden dierbaren de kans om inzichten op te doen over het zojuist geleefde leven en hun rol daarin. En dikwijls komt dat tot uiting tijdens mediamieke contacten, waarin onopgeloste pijn alsnog wordt uitgesproken, vergeven en geheeld.

Maar nu voelt het anders en opeens weet ik waarom. Moeder is veranderd omdat haar dochter is veranderd. De dochter heeft het erg moeilijk gehad en belandde in een burn-out. Het is al een tijd geleden dat ik haar gesproken heb, maar ik voel nu dat ze geleerd heeft zachter te zijn naar zichzelf, minder veeleisend, de betekenis en waarde is gaan ontdekken van die moeilijke les in ‘jezelf liefhebben’. En dat proces heeft dus ook invloed gehad op haar moeder. Want onze ziel blijft zich na het overlijden ontwikkelen. En leert kennelijk niet alleen dáár - onder leiding van onze gidsen - maar ook nog steeds in relatie tot onze dierbaren hier. De zachtheid van haar dochter maakte het mogelijk voor beiden om dichter tot elkaar te komen. Wat bij leven moeizaam was, voltrekt zich nu alsnog.

Het contact is gelegd en moeder begint te praten. Ze haalt herinneringen op aan vroeger, maar vooral heeft ze het over gebeurtenissen van nu die bewijzen dat zij nog steeds betrokken is bij het leven van haar geliefde dochter.

Ze heeft gezien hoe haar dochter graag haar yoga lessen buiten in de natuur geeft, onlangs in de tuin werkte terwijl ze naar muziek luisterde en zich opeens zo gelukkig voelde, de vakantie die is geboekt naar de Franse Alpen, hoe ze pas dat nieuwe rokje heeft gekocht en zich afvroeg of het niet ‘te jeugdig’ was. (Ze draagt het rokje nu en moeder laat weten dat het haar prachtig staat.)

Moeder vertelt over een ring met een diamant die zowel een verlovings- als trouwring is. Hoe de schittering van de steen symbool staat voor de sprankelende liefde van de verlovingstijd. Dat ze zo blij is dat haar dochter haar collier - die met een ronde hanger eraan - weer draagt. En trots is op haar kleindochter die haar propedeuse heeft gehaald!

Er volgt een beeld van een roze strikje. Ik begrijp het niet maar voor de dochter is het veelbetekenend. En ja, als ze in de auto zit praat moeder nog steeds tegen haar aan. Zoals ze het bij leven ook niet kon laten haar voortdurend te becommentariëren tijdens het autorijden!

Moeder laat weten dat ze haar aanwezigheid ook fysiek kenbaar heeft weten te maken. Ten eerste door de plafonnière die steeds knippert. Maar ook iets anders dat haar veel inspanning heeft gekost. Ik zie een kastje. Het is alsof ik er door moeders ogen heel intens naar kijk. Want er lag iets op dat kastje, een roos, die daar opeens andersom lag. Dochter kijkt me met grote ogen aan. Ja, er lag daar een roos bij de ingelijste foto van haar moeder. Op een dag lag die roos opeens de andere kant op. En niemand, maar dan ook niemand had eraan gezeten...

Tot slot komt er een beeld van gebakjes met zo’n rood laagje gelei erop. Ze zijn ergens gegeten na een bezoek aan haar graf. Ja, ter viering van moeders leven zijn er inderdaad taartjes gegeten. Maar die rode gelei kan de dochter zich niet herinneren. Toch blijft moeder volhouden...

Een dag na het consult ontvang ik alsnog bijgaande foto. Het is alsof ik moeder hoor grinniken: “Ik zei het je toch...ik was er immers bij!”

ellen.backtobalance@gmail.com